Μικρές ιστορίες καθημερινής τρέλας ΙΙ

07Ιαν.11

3 μέρες δεν έχω βγει από το σπίτι. Ένα γερό κρύωμα τις τελευταίες 2 εβδομάδες με έχει γονατίσει. Τριγυρίζω σαν την άδικη κατάρα μέσα στο σπίτι και τρώω τα πάντα. Φοράω μία ξεχειλωμένη γκρι φόρμα που την πατάω συνέχεια και ένα εξίσου ξεχειλωμένο μπλουζάκι με μερικές τρύπες. Με αυτά κοιμάμαι και με αυτά ξυπνάω. Πάω στην τουαλέτα να πάρω χαρτί για το συνάχι μου και κοιτάζω τον καθρέφτη. Είμαι αξύριστος, με κόκκινη μύτη, τα μάτια μου κατακόκκινα, οι μύξες μου τρέχουν και εγώ βήχω. Αν η αρρώστια είναι και θέμα ψυχολογίας και η αρρώστια μου μέχρι πριν 5 λεπτά αντιμετωπιζόταν με μία ασπιρίνη και ένα ζεστό τσάι και μόνο, τότε για να ξεπεράσω την εικόνα αυτή, θα χρειαστώ εγχείρηση. Αυτός είναι και ο κύριος λόγος που δεν φοράω ποτέ παντόφλες. Θέμα ψυχολογίας. Αν με έβλεπα και με παντόφλες, τότε δεν θα μίλαγα για απλό συνάχι, αλλά για ανίατη ασθένεια.

 

Και η καθημερινότητά μου μέσα, το ίδιο σκατά ήταν. Οι μόνες μου πληροφορίες από τον έξω κόσμο, προέρχονται από την συγκάτοικο.

Πέμπτη πρωί.
Ξύπνησα από τον βήχα γύρω στις 7:30. Κατέβηκα κάτω, πήρα τα αναβολικά μου, τα σιρόπια μου και ξανανέβηκα πάνω να συνεχίσω τον ύπνο μου.

Τίποτα. Στριφογύριζα συνέχεια. Ξανακατεβαίνω κάτω, παίρνω το λάπτοπ στα χέρια μου και ανοίγω την τηλεόραση. Την βάζω στο MUTE και βάζω μουσική.

Γύρω στις 8, ακούω την πόρτα του δωματίου της συγκατοίκου. Γυρνάω και την βλέπω να κατεβαίνει τις σκάλες σαν την Nina Hagen. Τα μαλλιά της ήταν ανακατεμένα και αυτό το μαύρο που βάζει κάτω από τα μάτια είχε πασαλειφτεί παντού. Ήταν σκεπασμένη με μία κουβέρτα και περπατούσε σαν ‘Τα ζόμπι δεν είναι χορτοφάγα’. Για να σταματήσει, έπρεπε πρώτα να σκουντουφλήσει κάπου. Κατέβηκε τις σκάλες με όση φόρα είχε και πήγε να πέσει πάνω στο τραπέζι. Γυρνάει δεξιά, προχωράει 5 βήματα και πέφτει πάνω στον πάγκο της κουζίνας. Μπουπ!. Ώπα, πάρ’το δεξιά… Κάνει δεξιά, προχωράει άλλα 2 βήματα και σκουντουφλάει πάνω στο ψυγείο. Ζντουπ! Σηκώνει το κεφάλι της, βγάζει το χέρι της έξω από την κουβέρτα και κατεβάζει το καλάθι με τα φάρμακα. Παίρνει ένα Panadol αναβρύζων και το πίνει. Έρχεται προς τον καναπέ και σωριάζεται.

Γυρίζω, την κοιτάω και της λέω: «Ωπ! Σαν να μου φαίνεται ότι κάποιος πέρασε πολύ καλά χθες το βράδυ»

Ανοίγει τα μάτια της, βλέπει την τηλεόραση και μου λέει:

«Καλά, τι είναι αυτό που βλέπεις?»

Είχα αφήσει την τηλεόραση ανοιχτή στο ALTER.

«Ψωμιάδη» της λέω. «Έχει σήμερα καλεσμένο τον Γιώργο Αυτιά. Για πες εσύ… Τι κάνατε χθες?»

«Δεν μπορώ να μιλήσω τώρα… Πάει το κεφάλι μου να σπάσει. Πάω να κοιμηθώ. Θα σου πω μετά» μου λέει και φεύγει.

Καθώς ανέβαινε τις σκάλες, πάτησε την κουβέρτα που φόραγε γύρω της και κόντεψε να σκοτωθεί. Ρίχνει κάτι γαμωσταυρίδια, σηκώνεται και συνεχίζει προς το κρεβάτι.

«Αααχ…! Αυτά είναι. Γι άλλους είναι η ζωή!» σκέφτομαι.

Τρίτη βράδυ.

Και η τηλεόραση αυτές τις μέρες το ίδιο σκατά ήταν. Ούτε μία ταινία της προκοπής.

Τρίτη βράδυ είχε το ‘Φονικό όπλο’ με τον Πάνο Μιχαλόπουλο του Χόλυγουντ. Το είχα αφήσει και έπαιζε και που και που, έριχνα καμιά ματιά. Όποτε γύριζα και τον έβλεπα, έλεγα: «Ουφ! Δεν τον αντέχω άλλο αυτόν τον μαλάκα. Ακόμα και με κλειστή φωνή, ανυπόφορος είναι!» Τον έβλεπα να τρέχει πάνω-κάτω, δεξιά-αριστερά να κυνηγάει τους κακούς ανάμεσα στους δρόμους της Νέας Υόρκης, με εκείνη την κλασσική πια σκηνή που την έχει κάθε αστυνομική ταινία που σέβεται τον εαυτό της, όπου αυτός τρέχει ανάμεσα στα αυτοκίνητα και ένα αυτοκίνητο φρενάρει μπροστά του και του κόβει τον δρόμο και αυτός πηδάει πάνω στο καπό του αυτοκινήτου με τον κώλο και γλυστράει και περνάει από πάνω του και συνειδητοποίησα ότι κάθε φορά που βλέπω ταινία με αυτόν τον μαλάκα, ξυπνάει μέσα μου ένα παιδικό κατάλοιπο που έχω, από την εποχή που έβλεπα Τουίτι και Συλβέστρο. Που κάθε φορά που το παρακολουθούσα, είχα την ελπίδα ότι σήμερα ο Συλβέστρο θα το φάει επιτέλους αυτό το κωλόπουλο. Έτσι και τώρα, θέλω στα 2 λεπτά να τον πιάσουν τον τριμάλακα οι κακοί, να τον γαμήσουν στο ξύλο, να του κουρέψουν του μαλάκα του κάγκουρα την χαίτη και να του βάλουν το DVD με το ‘Braveheart’ στον κώλο.

Δευτέρα βράδυ

Και η προχθεσινή ταινία δεν πήγε πίσω, καθώς πρωταγωνιστούσε ο άλλος τρόμπας του Χόλυγουντ, ο Χάρισον Φορντ. Δεν έχει 5 λεπτά που έχει αρχίσει και μπαίνει το Λουλουδάκι μέσα. Ταχτοποιεί τα πράγματα στον πάγκο της κουζίνας και με ρωτάει:

«Τι ταινία είναι αυτή Μπουμπουκάκι?»

«Δεν ξέρω, τώρα μόλις άρχισε»

Η ταινία ξεκινάει ως εξής: Αυτός βρίσκεται με την γυναίκα του και την 14χρονη κόρη του σε ένα ταξίδι στο Λονδίνο. Αν κατάλαβα καλά, τους είχαν καλεσμένους οικογενειακώς. Στην επόμενη σκηνή που γυρίζω και χαζεύω, βλέπω τον Χάρισον Φορντ να ξαπλώνει στο κρεβάτι της σουίτας ενός ξενοδοχείου, με 2 ποτήρια σαμπάνια στο χέρι. Έχει ανάψει κεριά και εκείνη την στιγμή βγαίνει από το μπάνιο η γυναίκα του, φορώντας ένα μεταξωτό νεγκλιζέ, σε στυλ Ισμήνη Καλέση. Πάει δίπλα του και τον ρωτάει μέσα στο υπονοούμενο:

«Έχει κοιμηθεί η κόρη μας?»

«Ναι. Εδώ και μισή ώρα» της απαντάει και της βάζει μία φράουλα στο στόμα. Μετά την βουτάει, την φιλάει και αρχίζουν τις ακολασίες.

«Χμμμ» σκέφτομαι και αρχίζω και κάνω τους υπολογισμούς. Λοιπόν, έχουν 14 χρονών κόρη. Βάλε και 9 μήνες γκαστρωμένη αυτή… Σύνολο 15 χρόνια. Βάλε και κανά 2 χρόνια γνωριμίας, σύνολο 17 χρόνια. Δηλαδή μετά από 15 χρόνια γάμου και 2 χρόνια δεσμού, αυτοί πίνουν σαμπάνιες και αυτός τις βάζει φράουλες στο στόμα υπό το φως των κεριών? Καλά… Εντάξει…

«Λουλουδάκι…» γυρίζω και φωνάζω στην συγκάτοικο.

«Ορίστε» μου απαντάει αυτή.

«Η ταινία που με ρώταγες πριν τι είναι»

«Ναι. Τι?» με ρωτάει.

«Ε, επιστημονικής φαντασίας είναι τελικά» γυρνάω και της λέω.

 

Οπότε μιας και η 7^η τέχνη δεν είχε την τιμητική της αυτή την εβδομάδα, το έριξα αποκλειστικά στην μουσική.

Ένα cd που άκουσα που μου άρεσε και σας το προτείνω, είναι το Shangri-La του Mark Knopfler. O Mark Knopfler έπαιζε κιθάρα στους Dire Straits. Το cd αυτό είναι το 4^ο προσωπικό του (βγήκε το 2004) και πιστεύω ότι είναι ιδανικό για να το βάλει κάποιος να το ακούσει ένα βαρετό μεσοβδομαδιάτικο απόγευμα.

(Το είχα πάρει μια φορά από το Hondos Center σε απίστευτα χαμηλή τιμή. Κατά καιρούς να ξέρετε βγάζει κάτι απίστευτες προσφορές για να ξεστοκάρει, μιας και όλοι εκεί πάνε να αγοράσουν Βανδή και Summer Hits).

Καλό Σου-Κου!

 

Filed under: Διασκέδαση, Πολιτισμός, Τηλεόραση, Pour Moi   |  11 Σχόλια
Ετικέτες: Κοινωνία, Μουσική, Τέχνη, Τηλεόραση