Η κυρία Άννα

04Ιαν.11

Η κυρία Άννα, είναι η κυρία που προσέχει την γιαγιούλα μου. Η καταγωγή της κυρίας Άννας είναι από την Ουκρανία. Και μην πάει το μυαλό σας στο πονηρό, γιατί η κυρία Άννα απέχει πολύ από εκείνη την στερεότυπη εικόνα που έχουμε σχηματίσει για τις γυναίκες της πολύπαθης αυτής χώρας. Είναι κατά περίπου 30 έτη μεγαλύτερη, ενώ υστερεί και κατά 30 εκατοστά του ύψους του μέσου όρου της εικόνας αυτής που έχουμε δημιουργήσει στο μυαλό μας. Ταυτόχρονα υπερτερεί και κατά 30 περίπου εκατοστά και στις υπόλοιπες αναλογίες. Στήθος-μέση-γοφούς.

Ναι, ζούνε και τέτοιες γυναίκες σε αυτή την χώρα. Λυπάμαι που κατέστρεψα σε πολλούς από σας άλλο ένα αντρικό όνειρο.

Συνεπώς οι τακτικές μου επισκέψεις στην γιαγιούλα μου, δεν έχουν να κάνουν ούτε με το παρουσιαστικό της κυρίας Άννας, αλλά ούτε και με το κληρονομικό. Αν και η μονοκατοικία στον Λυκαβηττό που μένει τώρα η γιαγιούλα μου είναι εξ’ ολοκλήρου στ’ όνομά της, οι επισκέψεις μου είναι καθαρά ανιδιοτελείς. Ή τουλάχιστον οι περισσότερες από αυτές. Γιατί βλέπεται, πολλές φορές η γιαγιούλα μου όταν θέλει να με δει, βάζει την κυρία Άννα να μαγειρεύει φαγητά που μου αρέσουν και εγώ από την μεριά μου το εξαργυρώνω με την παρουσία μου.

«Έλα Μια Καρά» μου κάνει η κυρία Άννα στο τηλέφωνο. «Λέει η γκιαγκιά σου αν τα έρτεις το μεσημέρι να φάμε μαζί»

«Να έρθω κυρία Άννα. Τι φαγητό κάνατε σήμερα?» την ρωτάω εγώ.

«Ρεβύτια» μου απαντάει.

«Α, ωραία. 3 η ώρα θα είμαι εκεί. Θέλετε κάτι να σας φέρω?»

«Όκι, όκι Μια Καρά, σήμερα είκε λαϊκή και έκω ψωνίσει τα πάντα»

Πάντως και αυτό το ‘σου’ και το ‘ζου’ που χρησιμοποιεί η κυρία Άννα ανάμεσα στις λέξεις το προφέρει με λίγο πιο βαριά προφορά από την κανονική, λες και η πρώτη της επαφή με την γλώσσα μας ήτανε στην Λάρισα. Μία διετή στάση δηλαδή πριν την μετάβασή της στην Αθήνα. Δυστυχώς όμως δεν μπορώ να σας την μεταφέρω στο χαρτί.

3 η ώρα είμαι στο σπίτι. Καθόμαστε στο τραπέζι στο καθιστικό και μας σερβίρει. Μετά από 2 λεπτά κάθετε και η κυρία Άννα στο τραπέζι και λέμε την προσευχή μας:

«Σε ευχαριστούμε Θεούλη που με πρωθυπουργό τον Γιωργάκη και υπουργό οικονομικών τον Παπακωνσταντίνου βρήκαμε και σήμερα ένα πιάτο φαΐ στο σπίτι μας» και βουτάμε τα κουτάλια μας.

Συνήθως εκείνες τις ώρες, η κυρία Άννα έχει την τηλεόραση ανοιχτή και ενημερώνετε για οποιοδήποτε κουτσομπολιό λαμβάνει χώρα στην εγχώρια σόου μπιζ. Χωροταξικά η τηλεόραση βρίσκεται ακριβώς πίσω από την θέση της όπως κάθεται στο τραπέζι, η συγκεκριμένη θέση έχει καλύτερη πρόσβαση στην κουζίνα, οπότε πολλές φορές την παρακολουθώ να βάζει μια μπουκιά στο στόμα της και να γυρνάει να ρίχνει μερικές κλεφτές ματιές. Το ενδιαφέρον της αυτό, πολλές φορές το μοιράζετε μαζί μου. Για κάποιον λόγο πιστεύει ότι με απασχολεί, αλλά και εγώ βέβαια από την μεριά μου συμμερίζομαι την διαστροφή της αυτή, γιατί κατανοώ την ανάγκη της αυτή να το μοιραστεί κάπου. Είναι η απαραίτητη ισορροπία που έχω δημιουργήσει. Η γιαγιά μου είναι χαρούμενη που με βλέπει, η κυρία Άννα μαγειρεύει και είναι χαρούμενη που έχει κάπου να τα πει, ενώ εγώ τρώγωντας τα λατρεμένα μου ρεβύθια, ακούω τις ιστορίες της. Έτσι είμαστε όλοι ευτυχισμένοι. Όταν δε, της λέω ότι είναι τα ωραιότερα ρεβύθια που έχω φάει, η χαρά της δεν περιγράφεται.

«Κώρισε ο Σρόιτερ την Ντήμητρα Αιγκινίτη» μου έκανε τις προάλλες.

«Τι μου λέτε κυρία Άννα!» της κάνω έκπληκτος εγώ. «Πέφτω από τα σύννεφα!»

«Ναι. Και ντεν ήταν ούτε 6 μήνες παντρεμένοι!» μου κάνει.

«Εμ, έτσι είναι» της είπα. «Όλοι οι Γερμαναράδες ίδιοι είναι. Έρχονται, κάνουν το κέφι τους και μετά φεύγουν σαν κύριοι» συμπλήρωσα για να την τσιγκλήσω.

Μου αρέσει να την τσιγκλάω.

Την Πρωτοχρονιά το μεσημέρι μαζευτήκαμε όλοι στο σπίτι της γιαγιάς μου. Ανάμεσα στα εδέσματα, ήταν και μία Ρώσικη σαλάτα.

«Μμμ» κάνω καθώς την δοκιμάζω. «Πεντανόστιμη. Ποιος την έφτιαξε?» ρώτησα. Εντάξει ήξερα, αλλά ήθελα να πειράξω την κυρία Άννα.

«Η κυρία Άννα» μου απαντάνε.

«Κυρία Άννα…?! Εσείς Ρώσικη?!» γυρνάω και της λέω έκπληκτος. «Εσείς ακούτε Ρωσία και αρρωσταίνετε»

«Ντεν είναι Ρώσικη!» μου κάνει η κυρία Άννα καθώς οι άλλοι γελάγανε. «Από εμάς πήρανε Ρώσοι. Και εμείς πήραμε από Γκαλλία» συμπλήρωσε.

«Ααα, λέω και ‘γω… Η κυρία Άννα Ρώσικη…?!» της κάνω και της κλείνω το μάτι.

Βλέπετε παρ’ ότι η κυρία Άννα είναι συνταξιούχος φιλόλογος και καθηγήτρια της ιστορίας, τα χρήματα που παίρνει είναι πενιχρά και αποφάσισε να μεταναστεύσει για να δουλέψει μέχρι τα 80 της για να μπορέσει να φροντίσει την οικογένεια που άφησε πίσω. Αυτός είναι ο ένας από τους χιλιάδες λόγους, που στο άκουσμα της λέξης ‘κομμουνισμός’ παθαίνει νευρικό κλονισμό. Κατά καιρούς, μου έχει μιλήσει και για τους υπόλοιπους. Όπως π.χ. ότι μία πληροφορία από τον γείτονα, στις κρατικές υπηρεσίες της τότε Σοβιετικής Ένωσης, ότι ο πατέρας της και ο θείος της δεν ξημεροβραδιάζονται διαβάζοντας Pravda, ήταν αρκετή για να τους στείλει Σιβηρία να σπάνε πάγους και η ίδια να μην τους δει ποτέ ξανά.

Και για να σας πω την αλήθεια δεν την αδικώ, απλά μου αρέσει να την πειράζω, γιατί κάθε φορά που μου περιγράφει αυτά τα πέτρινα χρόνια, μου έρχεται πάντα στο μυαλό η ταινία ‘Οι ζωές των άλλων’. Το σημείο που η γυναίκα του πρωταγωνιστή έπρεπε να κοιμηθεί με τον επικεφαλή της Στάζι για να μην καταλήξει ο άντρας της φυλακή και σκέφτομαι: «Φαντάσου να μας συνέβαινε και μας το ίδιο και η γυναίκα μου για να με γλιτώσει από τα σίδερα της φυλακής να έπρεπε να κοιμηθεί με τον Παπουτσή!»

Μπρρρ…!

Filed under: Κόσμος, Κοινωνία Ώρα Μηδέν, Πολιτική, Pour Moi   |  8 Σχόλια
Ετικέτες: Αριστερά, Διεθνή, Κοινωνία, Πολιτισμός, Πολιτική